مروری كوتاه بر زندگی سعید نفیسی؛ از بنیانگذاران مكتب نثر دانشگاهی

این شماره از پادپخش «زادگاه من» مروری كوتاه بر زندگی سعید نفیسی پژوهشگر، تاریخ‌نگار، نویسنده، مترجم و شاعر ایرانی دارد، بشنوید.

سعید نفیسی از بنیانگذاران مكتب نثر دانشگاهی است كه توانست با انتشار آثار مختلف روح وطن پرستی و قهرمانی را تقویت كند.

او نویسنده‌ی كتاب‌های «ستارگان سیاه» و «بابك خرم‌دین دلاور آذربایجان» است. ترجمه‌های بی‌نظیری از شاهكارهای ادبیات جهان از جمله «ایلیاد» و «اودیسه» نیز از او به یادگار مانده است.

سعید نفیسی فرزند میرزا علی‌اكبر ناظم‌الاطباء و نواده‌ی حكیم نفیس بن عوض كرمانی (طبیب پرآوازه‌ی قرن نهم) است. نفیسی پس از گذراندن دوران ابتدایی و متوسطه، برای ادامه‌ی تحصیلات به سوئیس و فرانسه رفت. پس از بازگشت به ایران، در ابتدا به تدریس زبان فرانسه و سپس كار در وزارت فواید عامه ایران مشغول شد.

ترجمه‌ی كتاب «معالجه‌ی تازه برای حفظ دندان و دهان» اولین اثر سعید نفیسی به‌ شمار می‌رود كه آن را در سال ۱۲۹۰ و تحت نام «ترجمه سعید بن ناظم‌الاطباء» به انتشار رسانید. نفیسی در سال ۱۲۹۷ نویسندگی در مجله‌ی دانشكده را آغاز كرد. او با روزنامه‌ها و مجلات بسیاری همكاری داشته است كه از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به پیام‌ نو، ارمغان، نامه‌ی فرهنگستان، مردم‌شناسی، اطلاعات و... اشاره كرد. سعید نفیسی در سال ۱۳۰۸ به كار در وزارت فرهنگ مشغول شد و مدیریت مجلات فلاحت و تجارت، مجله‌ی ادبی پرتو و مجله‌ی شرق را بر عهده گرفت. در همان سال از طرف وزارت فرهنگ، به سمت استادی دانشگاه تهران منصوب شد و به عضویت فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز درآمد.

از سعید نفیسی بیش از ۲۵۰ كتاب و ۱۰۰۰ مقاله به یادگار مانده است.

قلم سعید نفیسی به سادگی، پرهیز از تكلف‌ها و پیچیده‌گویی‌های رایج، و پیراستگی معنا و لفظ شهره است و از همین روست كه او را از بنیان‌گذاران مكتب نثر دانشگاهی و معمار نثر معاصر ایران به شمار می‌آورند.

سعید نفیسی در سال ۱۳۲۸ بازنشسته شد. او كه به بیماری آسم مبتلا بود، اواخر عمر را در پاریس گذراند. نفیسی در ۲۲ آبان ۱۳۴۵، هنگامی كه برای شركت در نخستین كنگره‌ی ایران‌شناسان به تهران آمده بود، در تهران درگذشت.