هر آنکه جانب اهل وفا نگه دارد ۱۲۲

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۲

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

هر آن که جانب اهل خدا (وفا) نگه دارد

خداش در همه حال از بلا نگه دارد

حديث دوست نگويم مگر به حضرت دوست

(ز درد دوست نگویم حدیث، جز با دوست)

که آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد

گرت هواست که معشوق نگسلد (پیوند) پيمان

نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

صبا بر (در) آن سر (خم) زلف ار دل مرا بينی

ز روی لطف بگويش که جا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت

(نگه نداشت دل ما و جای رنجش نیست)

ز دست بنده چه خيزد خدا نگه دارد

سر و زر و دل و جانم فدای آن (محبوب) ياری

که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

غبار راه گذارت کجاست تا حافظ

به يادگار نسيم صبا نگه دارد