هر آن کو خـاطر مجموع و یار نازنین دارد ۱۲۱

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۱

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

هر آن کو خاطر مجموع و يار نازنين دارد

سعادت همدم او گشت و دولت همنشين دارد

حريم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است

کسی آن آستان بوسد که جان در آستين دارد

دهان تنگ شيرينت مگر ملک (مُهر) سليمان است

که نقش خاتم لعلش جهان زير نگين دارد

لب لعل و خط مشکين چو آنش هست و اينش هست

(لب لعل و خط مشکین چو آنش نیست جانش نیست)

بنازم دلبر خود را که حسنش آن و اين دارد

به خواری منگر ای منعم ضعيفان و نحيفان را

که صدر مجلس عشرت (عزت) گدای (فقیر) رهنشين دارد

چو بر روی زمين باشی توانايی غنيمت دان

که دوران ناتوانی‌ها بسی زير زمين دارد

بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است

که بيند خير از آن خرمن که ننگ از خوشه‌چين دارد

صبا از عشق من رمزی بگو با آن شه خوبان

که صد جمشيد و کيخسرو غلام کمترين دارد

و گر گويد نمی‌خواهم چو حافظ عاشق مفلس

بگوييدش که سلطان هم گدای (سلطانی گدایی) همنشين دارد